Episode 1: De Slaapstoordnis

Koude voeten, een prullerig fleece dekentje en een mix van kerosine en luchtverfrisser met een sprankeltje zweetvoeten … Hoe is het mogelijk, niet weer …

Dat is de derde keer in tien dagen, dacht ik bij mezelf terwijl ik m’n ogen probeer te openen.

Vijf, vier, drie, twee … 

“Ah fukc, die qankertering hoofdpijn!” schreeuwde ik uit.

“Sir, please, is there anything I can do?”

“He’s upsetting the other passengers, Michelle!”

Een hand op m’n schouder …  Vrouwelijk, klein handpalmpje, korte slanke vingers.

“Sir, please, are you okay?”

Dezelfde stem, nu met iets meer perturbatie.

“Can I get you a glass of water, anything?”
Eindelijk … Licht penetreerde oogvlies.

“Sir, please say something…”

Een wazig gestalte vormde zich langzaam tot een menselijke vorm met roze overhemdje, paarse rok en passende sjerp.

Thai Airways, dacht ik bij mezelf.

M’n beeld werd scherper, een attractief maar beklemd gezicht keek me strak aan. De stewardess’ mooie getinte huid leek afwezig, zou het de whitening zijn die die Thais gebruiken of was ze zo geschrokken van m’n ophef?

“Yes, I’ll have a coffee please, black, two sugars.”
“Oh, and a shot of Jack Daniels!” maande ik haar nog aan toen ze zich verward naar de cabine begaf.

“Old habbits…,” zei ik tegen de dame die naast me zat.
Die had vast een huis vol katten, dacht ik bij mezelf toen ik de geur van ammoniak en goedkope parfum probeerde te ommiteren.

De routine: mezelf even van kop tot teen grondig fouilleren als een gefrustreerde cipier op een vrijdagavond, sleutels, die cutpaspoort die ik vorige week had weggegooid, een aansteker, pakje blauwe camel, blisterverpakking van medicijnen  en een visitekaartje.

Een sigaret zou wel smaken op dit moment.

“Here sir,” toen ik m’n kopje koffie kreeg voorgeschoteld, “Are you certain there’s nothing else…”
Met een verleidelijke knipoog was ik daar snel van af.

“Ladies and gentlemen, this is your captain speaking, we’re about one hour out from our destination Bangkok, Thailand, we will start descending soon, please fasten your seatbelts.”

Met het geluid van een plastiek stempelmechanisme kreeg ik m’n paspoort terug, twee uur later bevond ik me op m’n terugvlucht.

Om mezelf te sparen van twee episodes in een enkele nacht had ik maar besloten om twee Modafinil’s door te spoelen met een halve liter Redbull.

De terugvlucht verliep vlekkeloos.

“Het lijkt alleen maar te escaleren, Fred.”
“Ja … dat kan ik ook vaststellen, Dave,” stelde de witte doktersjas met onverzorgde baard.

“We hebben dit hier in HMC nog nooit gezien … Ik heb enkele ouwe schoolmakkers opgebeld en die waren ook … ja … sprakeloos om het nog zacht uit te drukken. De resultaten van de MRI, EEG en fMRI maken het alleen maar ingewikkelder …” zuchtte Fred terwijl hij wegdromend voor het raam stond.

Geklop op de deur.

“Oh, mijn god!”

Deur terug dicht.

“Chantal, hoe is het mogelijk!” riep Fred haar nog na, “Dom cutwijf, is ze net drie maand uit medisch verlof door dat voorval met jou in maart … Komt ze binnengestormd zonder dat ik het knopje induw …”
Chantal … Ja, dat kon ik me nog herinneren … 

Met dwangbuis vastgeketend, poedelnaakt, huilend met uitgelopen mascara huiverend en verward. Dat was toen de episodes nog maar begonnen,
meestal duurde die maar enkele uren …
Chantal zal die polysomnografie waarschijnlijk nooit vergeten.

De viercilinder motor startte, ik stak nog snel een sigaret op.

Verdwaald in m’n gedachten van schaamte, woede, verdriet en stress.

Ik wilde dat deze nachtmerrie stopte, of dat ik het even allemaal op pauze kon zetten.

Daar lag dat visitekaartje terug die ik op vlucht 432 in m’n zak had.

Mat zwart kaartje met gouden letters: ADD::Flex4you.

Wil jij geen slapeloze nachten of nachtmerries over hoe je jouw klanten ontvangt.
Kijk dan voor het totale aanbod van spreekkamers op https://www.addbusinesspoint.nl/overzicht-locaties/flexruimtes-reserveren/ en reserveer direct de spreekkamer die bij jou past.

Florentijn van den Bos – ADD::Flex4you