Aflevering 3: De Slaapgestoordnis
Wat vooraf ging…
“Waar is hij nu, in godsnaam…,” dacht ik terwijl ik in de witte Bajaj LPG-tuk-tuk van mijn aangetrouwde oom huiswaarts reed.
Thuis was toen in Bun Tumpun, Phnom Penh, Cambodja.
Barry’s laatste voicemail spookte in mijn hoofd…
Een uur daarvoor: “Hey maatje, ik ben in Bangkok!
Ik zie je over een paar uur, tot straks!”
Ik heb uren staan wachten aan de luchthaven, het kon niet anders dan dat de vlucht vanuit Bangkok geland was.
Er was geen twijfel mogelijk. Een stevige portie paranoia begon zich razendsnel te verspreiden door ieder haartje, druppel bloed en zenuw die ik had.
Het was roekeloos om zelfs het luchthaventerrein te betreden…
Tijdens het rijden had ik een eigenaardige ervaring, alsof ik in een nanoseconde volledig onder narcose lag te hallucineren…
Ik zag Barry staan, in een kamer van 4 bij 4, en een Thaise politieagent die met het overhalen van een trekker van een jachtgeweer Barry door het hoofd schoot…
Ik werd kotsmisselijk van die gedachte en moest noodgedwongen de driewieler even parkeren.
Een gevoel van onbehagen overspoelde mijn hele lichaam waarop m’n lichaamstemperatuur een paar graden gestegen leek te zijn, want ik voelde net alsof ik om klokslag 12u onder de bakkende Sahara zon werd geroosterd.
Ik werd duizelig, zag zwarte plekken op m’n netvlies waarop ik langs de kant van een leeg wegdek begon te kotsen.
Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik probeerde me te vermannen, en moest mezelf noodgedwongen op de achterbank van de tricycle leggen, met het goedkope Chinese ventilator ingeschakeld die door m’n vrouw’s oom geïnstalleerd was om klanten enigszins wat comfort te bieden in het tropische Phnom Penh.
Een akelige, donkere vloek kwam zich nestelen.
Kwart over acht.
Het irritante geluid van een verkeerd gekozen beltoon doorbrak de donkere stilte.
Het was Barry!
“Hoi,” mompelde Barry’s stem, “ik ben op het politiebureau bruv…”
Alsof het akelig en misselijke gevoel die me net overviel maar een opwarming was voelde ik op dat moment alles in elkaar vallen.
“Je bent wat, euhm, waarom? Hoe, wanneer…”
“Het is in mijn eigen belang om mijn mond te houden broer,” vervolgde Barry.
Een korte stilte.
“Wil je alsjeblieft euhm… mijn moeder inlichten…
En ja ik heb een advocaat nodig en zo, euhm, ze zullen me vanavond naar de gevangenis brengen, maar ik zal morgenvroeg nog een telefoontje plegen, oké?”
Helemaal verbijsterd en in shock hing ik de telefoon op…
Enigszins een zekere opgelucht dat mijn maatje niet door het hoofd was geschoten, maar bedolven onder de paniek over de taferelen die nu zouden volgen.
Bij het klimmen op de bestuurdersstoel van de tuk-tuk van mijn aangetrouwde oom schakelde ik de motor in, de sleutels nog in het contact en reed weg in de nacht, terwijl ik een blik wierp in mijn achteruitkijkspiegel of ik gevolgd werd.
“Hoe moet ik nu in godsnaam zijn moeder bellen, of wie dan ook op de hoogte brengen…” Ik was emotioneel de grond in gezakt.
Ik had een gevoel dat contact met Carlos, een Spaanse Interpol agent die actief was op het gebied van zedenfeiten, specifiek voor pedofilie.
Een gebroken land na de Rode Khmer was doeltreffende grond om een ziekelijke plantage van pedofilie te groeien in Cambodja…
Misschien bijna net zo spannend is de verbouwing en verhuizing naar onze nieuwe locatie in Tilburg.
Ook hierbij gaat het ieder dag tussen hoop en vrees. Komen de mensen die gezegd had dat ze komen ook daadwerkelijk op tijd en krijgen ze hun werk op tijd af.
Op dit moment is het een uitdaging om mensen te krijgen die allerlei klusjes moeten doen. En als ze al tijd hebben is dat doorgaans niet volgende week.
Voor het leggen van een vloertje kreeg ik te horen dat ik in januari aan de beurt ben.
Wil je alvast zien hoe we er bij komen te zitten, kijk dan op https://www.addbusinesspoint.nl/tilburg. Als je alvast een kijkje wil komen nemen ben je welkom. Laat wel even weten als je langs komt.
Wordt vervolgd…
Florentijn van den Bos – ADD::Flex4you
