Aflevering 4 : De slaapGESTOORDnis

“Heer Barry, ik geef u nog één kans, en dat is ook de laatste kans, om me de waarheid te vertellen over die drugs in uw bagage. 

Geef me niet hetzelfde onzinverhaal dat je eerder aan mijn collega’s gaf. 

Hoe je die tas zo gekocht hebt in een of andere winkel in São Paulo, we zijn geen idioten, oké!’ mompelde de chef van de drugsbestrijding terwijl hij rechtstond en zich naar het raam begaf.

Barry voelde zich licht in het hoofd, na bijna 23 uur reizen vanuit Brazilië, langs Ethiopië, Thailand en Cambodja, om vervolgens drie agenten op zich af te laten komen toen hij zich voorover boog om zijn bagage op te pikken van de pick-up luggage sectie.

“Ze wisten dat ik zou komen,” zei hij tegen zichzelf. 

“Ok, ik zal u alles vertellen meneer,” zei hij tegen de agent, die glimlachte en Barry een sigaret aanbood.

“Ik ben echt moe, meneer,” zei hij terwijl hij de sigaret opstak.

Hij herinnerde zich hoe Flor hem gewaarschuwd had om geen wiet of drugs te roken tijdens zijn verblijf in Brazilië, dus had hij in plaats daarvan sigaretten beginnen te roken. 

Hij wenste dat hij naar Flor had geluisterd, die hem had gezegd het hele plan te laten vallen toen hij hem belde om te zeggen dat hij in Brazilië was. 

En dan de andere talloze waarschuwingen waarbij Flor hem had gezegd om de bagage weg te gooien en terug naar Europa te gaan.

“Ok luister, je pleit schuldig? Dan ga ik je helpen, ik zorg voor een advocaat tegen morgenvroeg, ik breng je naar de cel, waar je eerst kan uitrusten, morgenvroeg kom ik je halen, en dan kan je me zeggen wat en hoe.” 

Barry rookte de sigaret op, stond op en volgde de opsporingsambtenaar naar beneden.

“One hour please,” zei ik tegen de vrouw achter de balie. 

Ik kon me niet ontspannen en nam mijn telefoon erbij na zo’n twintig minuten massage.

“Wat moet ik nu doen, wat moet ik zeggen,” dacht ik bij mezelf, starend naar een leeg chatscherm met de profielfoto van m’n vrouw in de linkerhoek.

Ik verdronk m’n gezicht terug in het kussen en probeerde te vergeten wat er zich net allemaal had afgespeeld.

Enkele minuten later opende ik WhatsApp, scrolde naar Stavros en drukte op de belknop. 

“Yo man, ik ben het…”

“Hoi Flor, hoe gaat het met je vriend?” 

“Niet goed man, niet goed…”

“Zeg, herinner je mijn maatje Barry?” 

“Ja, de ouwe rokkenjager?” zei Stavros met het Turkse accent.

“Ja nou, meneer Womanizer is een half uur geleden gearresteerd op het vliegveld, althans hij belde me een half uur geleden…” 

Toen kwam het besef …

“Hij heeft me gebeld via messenger!”

Een ongemakkelijke stilte werd beëindigd door

“Kerel, je bent de lul. Je leven is voorbij!”

“Wat bedoel je, ik heb niets met die onzin te maken man… Hij gaat met de verkeerde mensen om en rookt crystal meth met zijn hoerige vriendinnen.”

“Broer, je bent de lul zeg ik je! Kom naar Bangkok, nu meteen! Je moet het land zo snel mogelijk verlaten!”

Na enkele minuten besloot ik dat Stavros gelijk had, ik gaf de masseuse een teken dat ik weg moest en kleedde me vervolgens aan.

Een flits van m’n vrouw en kinderen… 

Ik moet ze nog vlug zien!

“Ik ga jullie zo hard missen,” zei ik met m’n kroost in de armen. “Heb je de taxi besteld?” 

Ze knikte en schonk hem een bezorgde glimlach.

“Dit is de beste keuze schat, laat me naar Thailand gaan, en eerst zien hoe dit allemaal uitspeelt …”

“Maar jij hebt hier niets mee te maken,” protesteerde ze. 

Ik werd woedend bij het beeld van een tas, met wat kleren, en m’n kinderen en vrouw die er naast stonden.

Ik herinnerde dat Barry me eind december had gebeld om te vertellen dat het plan veranderd was omdat de vrouw van de Nigeriaan die in Bolivia woonde moest bevallen.

Hij gaf aan dat er op de terugweg van Porto Vehlo een persoon naast hem op zijn zoekgeraakte headset had gewezen, toen hij terugkwam van het toilet. 

Die vroeg of hij op vakantie was, waar hij vandaan kwam en of hij naar Barcelona ging na zijn vakantie, wat tot mijn verbazing dan ook Barry’s eindbestemming was. 

Barry had geklaagd dat de luchtdruk bij het opstijgen pijn deed aan de oren, waarop de heer antwoordde dat hij een frequente flyer was, en veel reisde voor het werk als dokter.

Barry vertelde me toen dat hij er zeker van was dat de vermeende dokter eigenlijk een in burger geklede politieagent was. 

Ik had Barry toen nog gesmeekt om te stoppen met alles en onmiddellijk de bagage met cocaïne moest weggooien.

Barry antwoordde toen dat hij met de bus naar Rio de Janeiro ging, om te relaxen en over de hele zaak na te denken… 

Tot mijn frustratie had Barry dus niet geluisterd…